Güle Güle Misket'im..

Ne yazasım var, ne ağzımı açıp konuşasım...

İçimdeki bu eksiklik, bu boşluk hissi gider mi ?!..gözlerimdeki bu tuz acısı geçer mi ?!..

Bir ekim ayında, hayatımın "bitmez, geçmez bu zor günler" dediğim derbeder zamanlarında girdi hayatıma küçücük, ufacık..pamuk gibi..

1,5 aylıktı ilk tanıştığımızda,..savunmasız, utangaç, uykulu.... alıp eve götürdüğümde sırtını duvara dayayıp, yastıkların arasına sığınmıştı ürkekliğinden..12 saat hiç kımıldamadan "bizden ona bir zarar gelir mi acaba" diye tetikte bekledi sessiz sedasız...

Sonra o bizim evin ufak prensi, küçük oğlu oldu.. biz onun annesi,babası, ailesi.....

Çarşamba akşamı bizim evden bir pamuk nefes, bir yumuşak ruh eksildi...kucağimda benimle ağlayıp vedalaşarak kalan canının son damlasını kainatın ruhuna iade etti.

Evin renkleri soldu, içi boşaldı..bir yanım eksildi.

Ne yazasım var, ne ağzımı açıp konuşasım....

Rahat uyu tatlı kuzum huzurlu yatağında...eğer acı çektirdiysek sana kısa ömründe, bizleri affet !